திரு.டெய்லர் – அகஸ்டோ மொண்டரஸ்சோ

நோய் குறித்த விஷயங்களைக் கையாண்ட சட்டத்துறை, இதன் காரணமாகப் பரந்துபட்ட பின்விளைவுகளைச் சந்தித்தது. அந்நிய நாட்டுத் தூதர்கள் இடையேயும் நட்பு நாடுகளின் தூதரகங்களின் இடையேயும் அடிக்கடி ஆலோசனைகள் மேற்கொள்ளப்பட்டன.

இந்தப் பிரசித்திபெற்ற சட்டத்தின்படி மோசமான உடல்நலக் குறைபாடுள்ளவர்களுக்குத் தாம் வாழ்வில் செய்ய நினைத்த விஷயங்களை எல்லாம் முடித்துவிட்டுவந்து சாவதற்கு இருபத்து நான்கு மணி நேரம் தரப்பட்டது. ஆனால் அதற்கு இடைப்பட்ட நேரத்தில் அதிர்ஷ்டவசமாக அவர்கள் தங்கள் குடும்பத்தினருக்கு அந்த நோயைப் பரப்பினால், அவர்களால் தொற்றுக்கு ஆளான ஒவ்வொரு உறவினர் கணக்கிலுமாகச் சேர்த்து ஒரு முழு மாதத்திற்கான விலக்கு அந்த நோயாளிக்கு வழங்கப்பட்டது. சிறு உடல்நலக் குறைபாட்டால் பாதிக்கப்பட்டவர்களும், உடல் நலமில்லாதது போல உணர்ந்தவர்களும் மொத்த தேசத்தின் முகச் சுளிப்புக்கும் தகுதி பெற்றவராயினர். அவர்களைக் கடந்து சென்ற ஒவ்வொருவருக்கும் அவர்கள் முகத்தின்மீது எச்சில் துப்பும் உரிமை கிடைத்தது. யாருடைய நோயையுமே குணமாக்காத மருத்துவர்களுக்கு வரலாற்றில் முதல் முறையாக அங்கீகாரம் கிடைத்தது (அவர்களுள் நிறைய மருத்துவர்களின் பெயர்கள் நோபல் பரிசுக்குக் கூட

பரிந்துரைக்கப்பட்டன). மரணித்தலே மிகுந்த தேசபக்தியின் சிறந்த வெளிப்பாடாக ஆனது. இது தேசிய அளவில் மட்டுமின்றி கண்டங்களைக் கடந்து பரவுமளவுக்குப் புகழ் பெற்றது.

சார்புத் தொழில்கள் (உதாரணத்திற்கு நிறுவனம் அளித்த தொழில்நுட்ப உதவியால் சவப்பெட்டி உற்பத்தி செழிப்படைந்ததைப் போல மற்ற தொழில்கள்) அடைந்த வளர்ச்சி காரணமாகப் பெரும் பொருளாதார வளர்ச்சி எனும் காலகட்டத்துக்குள் நாடு காலடி எடுத்து வைத்தது. தங்கள் அழகிய முகங்களை இலையுதிர் காலப் பொன்னிறம்  சூழ்ந்திருக்க, புதிதாய் உருவான மலர்ப் பாதைகளில் சொகுசு நடைபயின்ற அரசுப் பிரதிநிதிகளின் மனைவியர் மூலமாக இந்த வளர்ச்சி வெளிப்படையாகத் தெரிந்தது என்று குறிப்பிட்டுச் சொல்லவேண்டும். அதனருகே இருந்த பாதையில் நின்றிருந்த சில பத்திரிகையாளர்கள் அவர்களைப் பார்த்துப் புன்னகைத்து வரவேற்று தங்கள் அணிந்திருந்த தொப்பியைக் கழற்றித் அதனை அவர்களை நோக்கித் தாழ்த்தி வணங்கினர். அவர்கள் கேட்ட எல்லாக் கேள்விகளுக்கும், “ஆம். எல்லாம் நல்லபடி இருக்கிறது” என்று தம் தலையை அசைத்து அப் பெண்கள் பதில் கூறிக் கொண்டிருந்தனர்.

அவ்வாறு நின்றிருந்த பத்திரிக்கையாளர் ஒருவரிடமிருந்து இடிச் சத்தம் போன்ற தும்மல் ஒருமுறை வெளிப்பட்டது. அது ஏன் நிகழ்ந்தது என்ற காரணத்தை அவரால் விளக்க முடியவில்லை. இது தீவிரவாதச் செயல் என்று குற்றஞ்சாட்டப்பட்டதால் தண்டனையை நிறைவேற்ற இராணுவ வீரர்கள் வழக்கமாகக் கைதிகளைச் சுட்டுக் கொல்லும் சுவரின் எதிரே அவர் உடனே நிறுத்திவைக்கப்பட்டார். சுயநலமற்ற அவருடைய மரணத்துக்குப் பின்னரே அந்தப் பத்திரிகையாளரின் தலை நாட்டின் பருத்த தலைகளில் ஒன்று என்று மொழி வல்லுனர்கள் அங்கீகரித்தனர். ஆனால் அது சுருங்கிய பிறகு மற்ற தலைகளைப் போலவே காட்சியளித்ததால் யாராலும் எந்த வேறுபாட்டையும் காணமுடியவில்லை.

அப்புறம், திரு.டெய்லர்? அவர் அதற்குள்ளாகவே பிரதமரின் சிறப்பு ஆலோசகராக நியமிக்கப்பட்டுவிட்டிருந்தார். தனிப்பட்ட ஒரு முயற்சியின் முன்னுதாரணமாகத் திகழும் திரு.டெய்லர் பணத்தை ஆயிரங்களாக எண்ணிக் கொண்டிருந்தார். ஆனால் இதன் காரணமாக அவர் தன் தூக்கத்தை இழக்கவில்லை. ஏனெனில் அவர் வில்லியம் சி.நைட் தொகுத்த கம்ப்ளீட் வொர்க்ஸின்  முதல் தொகுதியில் ஏழ்மை நிலையை ஒருவர் வெறுக்கவில்லை என்றால் செல்வந்த நிலை அவமானமில்லை என்பதை வாசித்திருக்கிறார்.

எக் காலமும் நற்காலமாய் இருப்பதில்லை. நான் இதை முன்பே கூறியிருக்கிறேன் என்று நினைக்கிறேன்.

நிறுவனத்தின் தற்போதைய செழிப்பான நிலை காரணமாக அதிகாரிகள், அவர்களின் மனைவிகள், பத்திரிகையாளர்கள், அவர்களுடைய மனைவியர் ஆகியோர் மட்டுமே எஞ்சியிருக்கும் தருணம் ஏற்பட்டது. இதற்கு ஒரே தீர்வு பக்கத்து தேசங்களின் பழங்குடியினர்மீது போர்  தொடுப்பதுதான் என்று முடிவுகட்டினார், எதற்கும் பெரிதாக அலட்டிக் கொள்ளாத திரு.டெய்லர்.  ஏன் கூடாது? இது வளர்ச்சி!

சில சிறிய வகை பீரங்கிகளின் உதவியுடன் மூன்றே மாதங்களில் முதல் பழங்குடியினரின் தலைகள் துண்டிக்கப்பட்டன. திரு.டெய்லர் தன் எல்லையை விரிவுபடுத்துவதில் எழுந்த புகழை ருசிக்கத் தொடங்கினார். அதன் பிறகு இரண்டாவது மூன்றாவது நான்காவது ஐந்தாவது என ஒவ்வொரு பழங்குடியாக இது தொடர்ந்தது. கட்டுக்கடங்காத வளர்ச்சி வேகம் காரணமாக தொழில்நுட்ப வல்லுநர்கள் எவ்வளவு முயற்சித்தும் அதற்கு மேல் போர் தொடுக்க அண்டை நாட்டுப் பழங்குடிகளே இல்லாமல் போயினர்.

முடிவு ஆரம்பமானது.

சிறிய பாதைகள் மறையத் தொடங்கின.யாராவது ஒரு பெண்ணோ அல்லது கவிஞனோ தங்கள் கைகளில் ஒரு நூலை ஏந்தியபடி சாலையை வேடிக்கை பார்த்தபடி மெல்ல நடந்து செல்லும் காட்சிகள் யாவும் இப்போது பெரும்பாலும் காணக் கிடைப்பதில்லை. இரண்டு பாதைகளுக்கு இடையே களைகள் வளர்ந்ததுடன் முட்களும் இருந்ததால் பெண்கள் தம் மென்மையான பாதங்களுடன் அங்கு நடை பயில்வது சிரமமாக இருந்தது. தலைகளோடு சேர்த்து சைக்கிள்களின் எண்ணிக்கையும் குறைந்துவிட்டது. மகிழ்ச்சியான நம்பிக்கையூட்டும் வாழ்த்துகள் ஏறத்தாழ மறைந்தேபோயின.

சவப்பெட்டி தயாரிப்பவன் இதற்கு முன் இல்லாத அளவுக்கு மனச் சோர்வுடனும்   ஈமச் சடங்குகளுக்குச் செல்வது போன்ற தோற்றத்துடனும் காணப்பட்டான்.  தங்க நாணயங்கள் நிறைந்த சிறிய பை  ஒன்றைக் கண்டெடுத்து தலையணைக்குக் கீழ் வைத்து உறங்கி, அடுத்த நாள் காலை விழித்தெழுந்து தேடுகையில் காணாமல் போனதாக, ஒரு இனிய அற்புதக் கனவு போல கடந்த காலக் காட்சிகள் அவர்கள் அனைவருக்கும் தோன்றியது.

துரதிர்ஷ்டவசமாக வழக்கம் போல வணிகம் தொடர்ந்து நடந்தது. ஆனால் இரவு உறங்கி விழித்தெழுந்தால் காலை நாம் வேற்று நாட்டுக்கு ஏற்றுமதி செய்யப்பட்டு விட்டிருப்போமோ எனும் அச்சத்தில் மக்களுக்கு உறக்கம் வரவில்லை.

திரு.டெய்லரின் நாட்டில் தலைகளுக்கான தேவை சர்வநிச்சயமாக அதிகரித்தபடி இருந்தது. தினமும் புதிய மாற்றுகள் வந்தவண்ணம் இருந்தாலும் அவற்றால் மக்களை ஏமாற்ற இயலவில்லை. மக்கள் லத்தீன் அமெரிக்கர்களின் சிறிய தலைகளே வேண்டும் என்று வற்புறுத்தினர்.

இறுதி நெருக்கடி முடிவுக்கு வந்தது. நம்பிக்கை இழந்துவிட்ட திரு.ரோல்ஸ்டன் தலைகள் வேண்டும் என்று தொடர்ந்து கேட்டுக்கொண்டே இருந்தார்.  நிறுவனப் பங்குகளின் விலைகள் பாதாளத்தில் வீழ்ந்தாலும், தன் மருமகன் ஏதாவது செய்து இந்த சூழலில் இருந்து காப்பாற்றுவான் என்று நிச்சயமாக நம்பினார்.

தலைகள் வைத்த பெட்டிகள் தினசரி கப்பலில் ஏற்றப்பட்ட நிலை மாறி மாதமொரு முறையாகக் குறைந்தது. ஆனாலும் அவற்றில் குழந்தைகளின் தலைகள், பெண்களின் தலைகள், ஏன் அரசுப் பிரதிநிதிகளின் தலைகள் கூட இருந்தன.

திடீரென அனைத்தும் முடிவுக்கு வந்தது.

தங்களுடைய துக்கத்தை வெளிப்படுத்திய நண்பர்களின் இரைச்சலாலும், பீதிநிறைந்த அவர்களின் கூச்சலாலும் திகைத்துப் போய், பங்குச் சந்தையில் இருந்து  மோசமான துயரம் நிறைந்த ஒரு வெள்ளிக்கிழமையன்று வீடு திரும்பினார் திரு.ரோல்ஸ்டன். தபாலில் ஒரு பெட்டி வந்திருந்தது. அதைத் திறந்து பார்த்ததும் அவர் ஜன்னல் வழியே வெளியே குதித்துவிட முடிவெடுத்தார் (துப்பாக்கியால் எழும் ஓசை அவருக்கு அச்சமூட்டும் என்பதால் அவர் சுட்டுக் கொண்டு சாக விரும்பமில்லை). எங்கோ தொலைவில், அமேசான் காட்டில் இருந்து வெறித்துப் பார்த்துக்கொண்டிருந்த திரு.டெய்லரின் சுருங்கிய தலை அந்தப் பெட்டிக்குள் இருந்ததைக் கண்டார். அது ஒரு சிறுவனின் பொய்ப் புன்னகையுடன் அவரைப் பார்த்து, “என்னை மன்னித்துவிடுங்கள், நான் உண்மையில் வருந்துகிறேன், நான் இனி இப்படிச் செய்யமாட்டேன்” என்று சொல்வது போலிருந்தது.

****